Wolf

Kiedy jestem smutna tęsknię
Kiedy tęsknię jestem smutna
Cichą nocą otwiera się umysł
Zamyka oko

Chciałabym mieć krążące wokół nogi zwierzę
Dzikiego wilka
Który wiecznie pilnowałby tego smutku
Warczał na obcych
Do mnie się łasił podczas chwil wahania
Był zawsze
I wszędzie
Byłoby inaczej...

poświatowska w głowie wciąż

/***/

przesunął po mojej twarzy oczyma

jak ręką

i zaraz ciepło

odpowiedziała mu powierzchnia mojej skóry

zobaczył mnie całą

jasną

oddającą mu się bez końca

a był ciemny

jak gorzki przedsmak rozkoszy

rozpostarty na palmowym liściu

kroplami deszczu

chwiejny

przemknął po moich ustach uśmiechem

cierpko

przygryzł moje wargi

i odszedł

w niebieskie jutro nocy

 

Ja

"Czytam nie dlatego, że wyrzekłem się życia. Czytam, bo jedno życie po prostu mi nie wystarcza."

Myśl

Strzępki rozmów,
Kąśliwe uwagi,
chwilowe spojrzenie,
Ciche słowo

Nienasycenie

Drżenie i krzyk...

Poświatowska w głowie...

\***\

Na zakurzonej drodze szukam twoich ust

schylam się i zaglądam pod każdy omszały kamień

w wilgotnym cieniu zwinięte krągło śpią ślimaki

budzę je i pytam gdzie on jest? przeciągają zaspane rogi

wychylają się z łupin mrużą oczy od słońca

i nikną nie mówiąc nic, pytam kamienia gładzę

Chropową powierzchnię ciepłą spragnioną ręką, milczy

pytam słońca, pochyla głowę na zachód i idę

za słońcem na zachód żeby znaleźć ciebie.

\***\
pamiętaj także o tym, że kochałam, i, że to miłość skazała mnie na śmierć.

\***\

twoje wargi osuwają się ze mnie fioletowo i chmurnie gdy milczysz

i nic więcej

Hetmańska

Jasne kolorem niebo

i ślad spadającej gwiazdy

lecącej w przeciwną stronę

Fall

Całkiem jak we śnie

tekst

NieDziela

Przez chwilę zawiesiłam się

w ułamkowej przestrzeni niepodjętych decyzji

Przez chwile nie wiedziałam w którą stronę iść

mała chwila rozpaczy 

powiew wiatru przy szumie rzeki

napotkanej za blokiem

Ale już dość

wystarczy uśmiech na twarzy i ciepło w sercu

"Bo każdy przecież początek to tylko ciąg dalszy" 

...

eGo

Wyzbywam się egoizmu

własnej mocy dwóch zdań 

słów

Zostawiam sobie spojrzenie

otwarte okno środka świata

I tak samotno nagle mi 

kiedy ja nie jestem dla siebie najważniejsza

z kim mam śpiewać i tańczyć w środku dnia

z kim poznawać nowy liść

z kim spać przytulona do kamieni

Mój egoizm jest częścią mnie

zabierasz mi go raniąc mnie boleśnie

A co będzie jak znikniesz

razem z nim

Uczę się pokory

powtórz

Pierwszym razem było bardzo boleśnie

Również dla mnie

Drugim razem już tylko uciążliwie

Za trzecim razem odczuwam dzikie szczęście

Rozrastające się między palcami.

Mój owoc wessany za dnia

dzień

TERAZ JESTEŚ CAŁYM MOIM ŻYCIEM

Lecą liście

Lecą na nas planety wszytskie, lecą liście, lecą liście, lecą na nas planety wszytskie pomarańcze kupię ci.

Krzyk spadających liści ocucił mnie dzisiejszego poranka. We mgle jak w lustrze ujrzałam swój uśmiech. Trzy dni radości. Trzy dni rozpaczy. Na zmianę zegar uczuć wybija rytm bijących serc a moja dłoń zamiera w pół gestu. Gdzie jest twoja twarz. Czy przebija się przez promienie słońca? Czy to tylko sen?

A nade mną jastrząb cicho poluje na mysz.

clap again

Mój ptak wylatuje z klatki

wznosi się wysoko

kilometrami w jedną sekundę

Napotykam chmury i ciepły wiatr

Twarz mi dotyka słowem

mój uśmiech na twarzy rozświetla ci oczy

rozświetla mi oczy

nasze twarze

tak blisko

a ciała tak daleko

Nie umykaj mi

za drugie niebo

przecież ja

jestem tu

To nie tylko sen..

Nie udaje mi się wyrysować mojej przyszłości na śliskiej tafli szkła. Mokrej. Moknę okropnie.
Próbuję rozmazywać palcami ciepłymi od słońca słowa w kolorach miłości. Nie umiem nadać im kształtu. Lekki zamek z kart.
To dziś jest ten dzień w którym właśnie zamykam świat w mojej dłoni. Zaciskam palce na skroniach i wchłaniam jego oddech. Sycę się nim i nabieram jego kształtów.
To nie świt tak razi w oczy, to zmierzch moich uczuć. I serce, które nie chce przestać biec. Nie nadążam za nim, mimo, że gonię co sił. Znika mi za zakrętem. I dopiero wtedy idę spać...

świruję

tak, świruję

w głowie huczy mi ciężka mgła

w brzuchu cały świat wywraca się do góry dnem...

zamykam świat w małej dłoni

na jej grzbiecie formują się dwie krople

jedna dla mnie

druga dla ciebie

wyciskam z przestrzeni w środku 

łzy rozkoszy

Poranek

Dlaczego jest tak, że w zamieszaniu piszę? W smutku piszę? Znów było pół roku spokoju, pozornego, ukrytego i pękam. Coś w środku się wymyka, wypływa wraz z krwią prze oczy, uszy, nos. "Bless The Blood". 
A przecież to wszystko tak mało inteligentne. Tak mało inteligenckie. Tal bardzo moje. JA się nie zmieniam, nie ewoluuję. Jakoś tak wszystko zostaje po staremu pod płaszczem uśmiechu, uczuć z pozoru rzeczywistych. 
Pewnego dnia będę stara i samotna. Zostaje tylko kot zwinięty cicho na moim ramieniu cicho mruczący pieśń rozpaczy.

M. Jak ja na moich plecach. Miłość.

Kolejny

A najgorsze w tym wszystkim jest to, że ciągle mi czegoś brak. Niby szczęśliwa a jednak niespełniona...Tak jakby nie do końca. A może trochę znudzona? Czort wie...

Zrozumiesz a ja zapomnę

"Kiedy ty zrozumiesz

Ja zapomnę"

Znów mi się miesza w głowie

Kolejny świat

przychodzi falą

I zalewa słowa

Znów mi się miesza w sercu

niechęć i smutek pukają do drzwi

A przecież tak dobrze mi

Tak nienagannie dobrze

I mimo to wyrywa się ptak ze mnie 

i próbuje wzlecieć ponad tajemnice

w środku ukryte

Nie pozwolę mu

Zamknę głucho klatkę

niech siedzi

spłoszony

Krzywdzący

Nie jest mi dane stworzyć nowe życie

Wyczerpuje walka z własnym organizmem...

Wiem, że nie powinnam 

ale tracę nadzieję i wrodzony optymizm

Nawet rozsądek chowa się gdzieś pod oknem

Jestem tylko Ja

i Mój smutek

Dziecko porażki

Chce uciec

schować się wgłąb

I zapomnieć 

o tej chęci która męczy nocami

i podczas powrotów ze sklepu

Zostaje puste spojrzenie

i szeptana noc bez krzyku

Nie umiem żyć bez czytania. Dwa dni lenistwa bez czytadła (nie wzięłam, no  nie wzięłam!!!) męczą mnie tak strasznie, a przecież lenistwo nie męczyło mnie nigdy. Bez kompa umiem żyć (niedawno właśnie udało mi się to sprawdzić), bez fejsa tak, ale bez książki? nie

Odliczam minuty kiedy wrócimy do domu, rozpakuję się i legnę w łożu z książką w łapce... Ino jutro pobudka o 5.15...

i w głowie znów...

sadness

Przybywają moje smutki

Na łódkach z papieru

z płomykiem bezbarwnych uczuć

Nie umiem z nimi walczyć

Nigdy nie potrafiłam

Umykam im tylko

W wietrzną noc

Duszą mnie te smutki

Jak zbyt ciasno zaplątany szalik

I wyrzucam sobie, 

Że przecież wcale nie musiało

Tak być

Żałuję wielu swoich decyzji

Tych większych i mniejszych

wloką się za mną

Ja ogon jaszczurki

Martwej już dawno

Tak naprawdę 

To coraz więcej rzeczy przestaje mieć jakikolwiek sens

A ja

niezdolna iść naprzód lub wracać do przeszłości

Miotam się z płaczem

W niekompletnym śnie

Archipelag

Wzięłam do ręki książkę którą chciałam przeczytać dawno temu. Moja przygoda z fantastyką zaczęła się od przeczytania Gwiezdnego Pyłu, Smoka i Jerzego, Na glinianych nogach... Kolejną miał być właśnie Czarnoksiężnik z Archipelagu... Aż się boję, co ta książka może urodzić, oczekiwana przez parę lat...

Dziś zauważyłam jak mocno zmienił mi się gust... Wcześniej, gdy bardzo mocno brakowało mi wsparcia i prawdziwej miłości, szukałam w książkach właśnie tego. Jak zaczęły mi się dojrzalsze, stabilniejsze związki, przerzuciłam się na fantastykę, fantasy... Tak, szukam teraz okruchów fantasy w moim życiu. Jadę do pracy tramwajem i sobie wyobrażam... Mój inny świat.

A jeśli go tu znajdę? Wejdę w tajemne Drzwi? Co dalej będę czytać??

Oko

Lubię się dowartościowywać.

Każda z nas przecież lubi

Małe spojrzenie przed lustrem

Obrót

Rzut oka przez ramię

Nie okiem

Oka

Daję ci swoje oko

Moje male oko

Moją wizję świata

Moją cielesność

Lubię się dowartościowywać

Jak każda z nas

Niedźwiedzi budzi się

Coraz więcej

I więcej

wyłażą stadami...

budzę się

Oczywiście, że też mam takie myśli...

mam takie dni wieczory noce

gdy obrazy mi w głowie tak mocno huczą

że boję się oczy zamknąć...

I tak samo jak ty

Słowami

co by było gdyby

utrudniam sobie sen

Nie mam mocy

Jak w książkach

by zmienić coś, co zdarzyło się

Mocniej lub słabiej

Ale stało się

Nie mam tej mocy

Jeszcze?

sam mi powiedz czy to dobrze czy nie

Mam moc zmienić przyszłość 

I zmieniam ją co dnia

każdym swoim słowem gestem

Myślą niepoznaną

zmieniam tak, jak nasuwa mi to sytuacja

kontekst

Ale gubię się

Jak otwierasz mi oczy

serce

słowem przepraszam

Może

Nie wiem...

Niedźwiedzie w mojej głowie

Wcale nie chcą spać zimą...

A wspomnienia znów jak ptaki

Rozleciały się po pokoju

Narobiły na książki

Siedzą teraz

Nie umiem ich wygonić

Czy chcę...

Historia tak bardzo lubi się powtarzać

A mnie tak bardzo nie chce się w to uwierzyć

Za każdym razem

Cykl zatoczył koło

Dwa lata temu 

na tym etapie

Smutków i myśli niepozwalających spać

Zajęło mi niecałe dwa miesiące 

Żeby uciec

Schować się

Zmienić ścieżkę

Odejść

Wtedy pomógł mi w tym Rabarbar

A kto tym razem?

W MOIM DOMU ZNÓW ŚPIĄ NIEDŹWIEDZIE

 I muszę pamiętać

że tak trudno je zatrzymać

Jak tylko wybudzą się ze snu

Pytanie

Czy ja chcę

Je zatrzymać

One są

Bo mi źle