Śnią mi się dziwne sny

Nie chcę z nich wychodzić

Pajęcza nić oplata mi twarz

staję się nie sobą

nie mną

Nie wiem kim

Budzę się i patrzę na dłoń

ale ona 

jest jeszcze tam

W tamtym świecie cierpkim

kwaśnym jak kwiat miłości

Dom

Moje małe ptaki wylatują z głowy

cały weekend wiły gniazdo i już wysiedzieć nie mogą

Tęsknię

W takie dni zdecydowanie nie powinnam być sama

moja twarz zmienia się nie do poznania

Jak książka którą właśnie czytam

zmienia się ze strony na stronę

Odkrywam swoje karty

małe radości i tęsknoty

sama przed sobą

w ciemnej samotni

moich snów

Każdy z nas ma jakieś nieodgadnione miłości

Ja mam krótkie, pięciominutowe zauroczenia,

Miłostki myśli, 

Słodkie spojrzenia, zdania i wyrazy

uczuć

Zachwieję się chwilowo

upuszczę łzę

kroplę myślową

i płynę dalej

na głębokie fali zwanej życiem

Tylko przez chwilę

Małą chwilę

zatrzymuję się by spojrzeć

Pomyśleć "Szkoda"

I płynę dalej

dalej dalej

Dla zainteresowanych-Panowie nie są tym samym Panem. 

Ten wyżej to perełka znaleziona na FB

Niech żyje Polityka Prywatności...

Pomimo, że ma zablokowany profil, dzięki Wujkowi Google dowiedziałam się gdzie mieszka, co lubi, gdzie był na wakacjach i kim są jego znajomi...

Kocham internetową anonimowość...

immortality

Sama sobie zadaję pytanie skąd we mnie ten magnes do tych dziwnych książek... Część z nich jest prosta i pusta, bardzo przewidywalna, ale wiele z nich mówi bardzo dobitnie o życiu, które chciałabym mieć. 

Wieczne.

Ale nie życie wieczne w duchu chrześcijańskim. Chodzi mi o życie wieczne tu, na ziemi, nie mające nic wspólnego z jakąkolwiek wiarą w Boga. Chodzi mi o życie z krwi i kości, moje, codzienne, zwyczajne. 

Boję się starości, niedołężności cielesnej i umysłowej. Boję się uzależnienie od drugiego człowieka, braku samodzielności. Boję się brzydoty, samotności, zmęczenia i choroby.

Chciałabym zostać taka jak teraz, na zawsze.

Dlatego rozumiem tych wszystkich wyimaginowanych bohaterów epoki wampiryzmu, dlaczego tak chętnie godzą się na Dar Ciemności... Zgodziłabym się również jeśli tylko ktokolwiek chciałby mi go podarować... 

Vollenweider

Po wielu wielu latach znaleziony utworek i jego moc odkryta na nowo. Wtedy łączony z poszukiwaniem własnej tożsamości. A dziś? Dziś pasuje do niego cytat Juana Marse z książki pt. "Dziewczyna w złotych majtkach":

>>(...)kiedy się wreszcie nauczę nie szukać czegoś, co już mam?<<

Tak, bo przecież mam

I trzymam twardo w dłoni

Moją twarz zastygłą

W nagłym przypływie emocjonującej

muzyki

Fali dźwięku

ledwie naśladowalnego

Czasem się nie da

gardło ściśnięte w sobie

nie umie nadążyć

za własnym tokiem myślenia...

Ciemna Strona Mocy

łazi za mną...

Ciemna moc

Otwieram drzwi na nowy świat

Powoli powoli uchylam 

powieki

Sączy się dźwięk

Ciche dudnienie nocy

Mroźny krzyk

Ciche stąpanie wiatru wśród drzew

Wiem że śpię

Że to tylko ciemna jesień

I jej strachliwe kształty

To tylko noc

Żaden strach

To dni się tylko toczą 

Jak kule Syzyfowo-zderzeniowe

Małe gwiazdy naszych niepowodzeń

Mały świat mi się zmienia 

Ewoluuje, otwiera się 

I ginie w mroku

Lubię te dźwięki

Z mrocznej strony mocy

Śpię

Zielony kot

Tak mocno zmienił mi się świat

Choć pozornie nic się nie zmieniło

Przybywają myśli z zupełnie innej półkuli

Ziemi

Na ziemi

Ciepłej od jesiennego słońca

Kot leży

Zielony

Z zielonymi oczami

Przymrużonymi w małe igiełkami

Igiełkami tymi tka

Haft naszych uczuć

Mały wzór na oszronionej trawie

Pełnej jesiennych liści

Murakamiowy styl

Po raz kolejny HM przeniósł mnie w historię, którą sama mogłam doświadczyć, dotknąć. Jego powieści tak wciągają, jakby działy się obok, na tym samym podwórku, w pracy, na co dzień. Nie wiem czemu tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki, ale chyba podświadomie czekałam na odpowiedni moment. I nadszedł. Jeszcze mi co nieco tego autora zostało.

A poza tym to skończyła się ładna jesień, jakie to banalne... Za oknem łzy, w domu ciepło, jasno i przytulnie. Koty mruczą kołysanki do ucha same nie wiedzą komu.. Bo one też by chciały, tak jak i ja...

Baśniowo

To moja mała bajka
Taka naprawdę mała
Spełnia się sen dzień po dniu
Wichury i burze, śnieg i słońce...
Mały dzień, mała noc, otwieram oczy i śnię
Nie chcę się obudzić
Nawet w chaosie człowiek może się odnaleźć

Skąd ta moc?

Toż to jest jakaś porażka... Kolejna książka, co powstała "na fali" i nie mówi o niczym.. Lubiłam wampiry, wilkołaki, czarownice i takie tam jeszcze przed powstaniem Zmierzchu, czyli przed tym całym nastolatkowym szałem na wszystko co ponad naturalne. I okazuje się teraz, że jedyne dobre książki z tego gatunku to te, co powstały przed tą "era". No, może nie do końca jedyne... Ale ze wszystkimi szczerymi chęciami mam już serdecznie dość tych pustych słów, tych opowieści bez znaczenia, bez aluzji, bez tej iskry. Wciąga, bo wciąga, bo czytam o tym, co sama chciałabym przeżyć, poczuć, ale nie wnosi to nic do mojego życia. Można powiedzieć "to już było". Muszę ostrożniej dobierać literaturę, czytać więcej opinii przed. I chyba zająć się bardziej codziennymi opowieściami, bardziej prawdziwymi. Bo już powoli zaczynam się gubić w której serii jaka geneza gatunku istnieje ;)


Prawda jest taka, że moja bajka powili zaczęła się spełniać, więc po co mam dalej gubić się w obcych, skoro u moich drzwi czeka ta moja?

a tę książkę polecam, owszem,a le tylko nastolatkom :))

Zieloność

Uciec
Daleko tam
gdzie naprawdę nie ma już nic
Drzewo stoi
puste na wpół
oprószone pierzem niepewności
własnego istnienia

Uciec
Tak naprawdę
w cień
niemożliwości możliwych
do spełnienia

Nie wiem czy potrafię
Nie oglądać się wstecz...