tekst

NieDziela

Przez chwilę zawiesiłam się

w ułamkowej przestrzeni niepodjętych decyzji

Przez chwile nie wiedziałam w którą stronę iść

mała chwila rozpaczy 

powiew wiatru przy szumie rzeki

napotkanej za blokiem

Ale już dość

wystarczy uśmiech na twarzy i ciepło w sercu

"Bo każdy przecież początek to tylko ciąg dalszy" 

...

eGo

Wyzbywam się egoizmu

własnej mocy dwóch zdań 

słów

Zostawiam sobie spojrzenie

otwarte okno środka świata

I tak samotno nagle mi 

kiedy ja nie jestem dla siebie najważniejsza

z kim mam śpiewać i tańczyć w środku dnia

z kim poznawać nowy liść

z kim spać przytulona do kamieni

Mój egoizm jest częścią mnie

zabierasz mi go raniąc mnie boleśnie

A co będzie jak znikniesz

razem z nim

Uczę się pokory

powtórz

Pierwszym razem było bardzo boleśnie

Również dla mnie

Drugim razem już tylko uciążliwie

Za trzecim razem odczuwam dzikie szczęście

Rozrastające się między palcami.

Mój owoc wessany za dnia

dzień

TERAZ JESTEŚ CAŁYM MOIM ŻYCIEM

Lecą liście

Lecą na nas planety wszytskie, lecą liście, lecą liście, lecą na nas planety wszytskie pomarańcze kupię ci.

Krzyk spadających liści ocucił mnie dzisiejszego poranka. We mgle jak w lustrze ujrzałam swój uśmiech. Trzy dni radości. Trzy dni rozpaczy. Na zmianę zegar uczuć wybija rytm bijących serc a moja dłoń zamiera w pół gestu. Gdzie jest twoja twarz. Czy przebija się przez promienie słońca? Czy to tylko sen?

A nade mną jastrząb cicho poluje na mysz.

clap again

Mój ptak wylatuje z klatki

wznosi się wysoko

kilometrami w jedną sekundę

Napotykam chmury i ciepły wiatr

Twarz mi dotyka słowem

mój uśmiech na twarzy rozświetla ci oczy

rozświetla mi oczy

nasze twarze

tak blisko

a ciała tak daleko

Nie umykaj mi

za drugie niebo

przecież ja

jestem tu

To nie tylko sen..

Nie udaje mi się wyrysować mojej przyszłości na śliskiej tafli szkła. Mokrej. Moknę okropnie.
Próbuję rozmazywać palcami ciepłymi od słońca słowa w kolorach miłości. Nie umiem nadać im kształtu. Lekki zamek z kart.
To dziś jest ten dzień w którym właśnie zamykam świat w mojej dłoni. Zaciskam palce na skroniach i wchłaniam jego oddech. Sycę się nim i nabieram jego kształtów.
To nie świt tak razi w oczy, to zmierzch moich uczuć. I serce, które nie chce przestać biec. Nie nadążam za nim, mimo, że gonię co sił. Znika mi za zakrętem. I dopiero wtedy idę spać...

świruję

tak, świruję

w głowie huczy mi ciężka mgła

w brzuchu cały świat wywraca się do góry dnem...

zamykam świat w małej dłoni

na jej grzbiecie formują się dwie krople

jedna dla mnie

druga dla ciebie

wyciskam z przestrzeni w środku 

łzy rozkoszy

Poranek

Dlaczego jest tak, że w zamieszaniu piszę? W smutku piszę? Znów było pół roku spokoju, pozornego, ukrytego i pękam. Coś w środku się wymyka, wypływa wraz z krwią prze oczy, uszy, nos. "Bless The Blood". 
A przecież to wszystko tak mało inteligentne. Tak mało inteligenckie. Tal bardzo moje. JA się nie zmieniam, nie ewoluuję. Jakoś tak wszystko zostaje po staremu pod płaszczem uśmiechu, uczuć z pozoru rzeczywistych. 
Pewnego dnia będę stara i samotna. Zostaje tylko kot zwinięty cicho na moim ramieniu cicho mruczący pieśń rozpaczy.

M. Jak ja na moich plecach. Miłość.